Ceci n’est pas une tomate

Σε εθνική τραγωδία εκτυλίσσεται ο παραμερισμός της θεϊκής παραδοσιακής Ελληνικής ντομάτας από υποδεέστερες, βιοτεχνολογικά προηγμένες ποικιλίες, που ποζάρουν ως ντομάτες μόνο κατ’ όνομα.

Ανυπολόγιστες οι συνέπειες για την ιστορική (κι ας μην την ήξερε ο Πλάτων) Greek Salad, που πάνω της είχαν ορκιστεί αιώνια πίστη ορδές τουριστών εξ Εσπερίας, διαφημίζοντας το Ελληνικό ευ κουζείν του θέρους στα πέρατα της οικουμένης.

Φιλότιμες προσπάθειες από το Ελληνικό αγγουράκι (μην πείτε τίποτα), φέτα, κρεμμύδι, αναβαθμισμό με ανθότυρο, και μυρωδικά δεν καταφέρνουν να περισώσουν το πάλαι ποτέ ακαταμάχητο πιάτο, που έχει πλέον εκφυλιστεί σε ένα πλουμιστό άοσμο και άγευστο χορτοσκεύασμα.

Άμεση είναι η ανάγκη λήψης δραστικών μέτρων για αναστροφή της καταστροφής και επιστροφή στην παραδοσιακά καταξιωμένη, καίτοι μη χιλιοτραγουδισμένη,
Ελληνική ντομάτα.

ΥΓ. Έχει τραγουδηθεί αλλού, βέβαια, από το “You say tomato, I say tomato”, στον αγαπημένο και στην Ελλάδα «Μουσταφά» («σ´ αγαπώ σαν τη σάλτσα της ντομάτας» λέει σε κάποια έκδοση, μού ‘χε πει παιδικός φίλος από Αλεξανδρινούς γονείς), και φυσικά στην πασίγνωστη Ωδή του Νερούδα. Αχ…

Ραφαελληνικά

Εξαιρετικός στα Αρχαία, τα κατάφερνε και στα Νέα, μόλο που ‘χε μείνει ελάχιστα στην Ελλάδα.

Μυαλό χορτασμένο αλλά ακόρεστο, συνέχιζε να μαθαίνει νέα Νέα Ελληνικά, άνθρωπος κοντά ογδόντα.  Εκεί τον πέτυχε η γυναίκα μου στο Χιούστον και μού τον γνώρισε:  Πολυμαθής, αενάως αισιόδοξος, και πνευματώδης, ήταν εμπειρία να τον ακούς ανάμεσα σε Verbalsubstantive als Namen für Satzinhalte in der Sprache des Thukydides και «Λούλα, Λούλα, πού είσαι Λούλα» – όπως το’ χε μια παλιά κασέτα του, βαλσάκι για sing-along σε άψογα Ελληνικά, πάνω σε κρασοκατάνυξη και με τα ακουστικά βαρηκοΐας σε πλήρη χρήση.

Δεν πολυακούγαμε νέα του τελευταία, καθώς

«…και πρώτο τον στρατιώτη»

Κατενθουσιασμένος που δεν θα ‘χαμε, λέει, σχολείο εκείνη την ημέρα!  Πρωτάκι στο 15^ο Θεσσαλονίκης, ήμουν έτοιμος να κατέβω στην πλατεία της Αντωνίου Τούσα για παιχνίδι πριν με κόψει η μάνα μου μ’ ένα απογοητευτικό «δεν κάνει να βγει κανείς έξω σήμερα».  Είπα μήπως την μεταπείσω δείχνοντάς της 

(Ρ)οπαλίζων μαργαρίτης

Των παιδίων παίζοντος [sic],
ώδινεν όρος
και έτεκεν
(with a little help
from my friends)
rhopalicus versus,
ρόπαλον εκπάγλου καλλονής,
όπου «κάθε επόμενη λέξη έχει
ένα γράμμα περισσότερο από την προηγούμενη,
ξεκινώντας από το ένα γράμμα.»

«Η λέξη ‘ροπαλικός’ δεν υπάρχει στην
αρχαία γραμματεία, ο όρος πλάστηκε από
Ρωμαίους, φυσικά από την
ελληνική λέξη ρόπαλον.»

Cartagena

Μα βαλτοί είναι πρωί-πρωί;

Μόλις είχα καθίσει στον υπολογιστή μου με την μεγάλη οθόνη πρωί-πρωί του Σαββάτου – καφέ και κέικ στο πλάι – για να διαβάσω, κατά το απαράβατο πλέον έθιμο, τα γλωσσικά καλαμπούρια της εβδομάδας στο αγαπημένο μου ιστολόγιο του παλιού συμμαθητή, και … τσουπ, διαβάζω «Καρταχένα (και όχι Καρταγένα) … απέχει… 665 χιλιόμετρα από τη Μπογκοτά -αεροπορικώς, … οδικώς … πάνω από 1000 χιλιόμετρα.»

Μα ναι, δεν το ‘χε δει κανείς το έργο;  Με την ψηλή και τον Μάικλ Ντάγκλας που

Γαῦρος

Κάπου το πήρε το μάτι μου στο Φέισμπουκ πρόσφατα
– σε χρόνο ντε-τε, δηλαδή, αφότου αναρτήθηκε – ότι
Γαύρος, λέει, δεν προέρχεται από ψάρι αλλά
από το «γαυριάς ή γαύρος» που
στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει
ο επαιρόμενος, ο ανδρείος, ο αγέρωχος.

Μπα, προπαγάνδα της ΓΑΥΡΙΑΝΗΣ, λέω
– Φέισμπουκ είν’ αυτό, είμαι και βάζελος –

Υπερηχογράφημα

Σαν παιδί κι εγώ, είχα ρωτήσει μικρός τους γονείς μου
πώς έρχονται τα παιδιά:

«Ο Θεός!», μού ’χαν πει κλασικά.
«Και πού ξέρει ο Θεός πώς πού και πότε;» είχα απορήσει.
«Ξέρει…», με είχαν διαβεβαιώσει.
«Κι η κυρα-Χρυσούλα που λέτε ότι θέλει να κάνει παιδάκι,
πώς το λέει στο Θεό ότι θέλει;»

«…Είχε αριθμό που τέλειωνε σε τρία…»

«Όχι αυτό, είναι σερνικό, το θηλυκό φέρε μου,
απ’ την άλλην άκρη της μπαλαντέζας»,
μού ‘χε πει τότε ο μαρμαράς, που ήθελε να βάλει μπροστά τον κόφτη για τις μαρμαρόπλακες.

Τους ήξερα εγώ τους μαστόρους,
που ‘ναι όλο σόκιν, αλλά
δεν ήθελα να καρφωθώ:  Μειράκιον
στα 13 τότε,

Victoria

Η Βικτώρια, η κοντοχωριανή
– φτυστή η συνονόματή της απ’ το Κίτο, η τρελλή με τους Corinthians του Ecuador –
είχε έρθει λοιπόν μικρούλα, η Βικτώρια, παλιά στο Νουγιόρκ,
κι είχε και φίλους στα Κανέρικα δίπλα,
και κοίταζε
«όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω»
τον πρώτο χειμώνα στο Νουγιόρκ, κι ήταν
γκρίζα πάνω, γκρίζα κάτω,
και δεν ήξερε πού βρισκόταν,
«Χάθηκα» έλεγε «Χάθηκα…»,

Ζουράρεις;

Η έρις
γίνεται μπαρμπέρης,
κουρεύς του χρέους
για τους υπόχρεους,
αήρ άνασσας ανάσας,
κούρος ελευθερίας για είσοδο
ελεύθερη και δωρεάν,
άμα τε και πολυέξοδη έξοδο,
ή και παραμονή
την παραμονή
της προθεσμίας,
γιατί τι θ’ απογίνουμε χωρίς μπαρμπέρηδες,
οι απάνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύσις.

Επιμύθιο:  Δεν ‘ν’ Καβάφεις